Zdzisław Marciniak – (ur. 1936 w Lublinie) szachista, trzykrotny Mistrz Lublina oraz Lubelszczyzny w szachach. oraz indywidualny, korespondencyjny Mistrz Polski w latach 1988-90.
Zdzisław Marciniak urodził się w Lubilinie w roku 1936 w rodzinie robotniczej. Był synem Stanisława i Stanisławy. Miał siostrę Stefanię oraz dwóch braci – Czesława i Ryszarda. Zdzisław Marciniak jako nastolatek wygrał trzy olimpiady matematyczne. Od roku 1954 pracował w WSK w Świdniku, gdzie w roku 1961 przeprowadził się na stałe. Bardzo szybko awansował. Kierował wydziałami 40 i 46 oraz głównym montażem śmigłowców. Był też kierownikiem produkcji.
Wielką życiową pasją Zdzisława Marciniaka były szachy. Grał w klubie „Sygnał” Lublin przy Domu Kultury „Kolejarz”. Po rozpoczęciu pracy w WSK w Świdniku grał w „Stali” Świdnik, późniejszej Avii. Największe sukcesy sekcji szachowej Avii miały miejsce w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Było wśród nich drużynowe Mistrzostwo Polski zdobyte w roku 1982 roku. Zdzisław Marciniak kierował sekcją szachową „Avii”. Kładł duży nacisk na szkolenie i pracę z juniorami. Jego wychowankami byli m. in. Marek Hawełko, Zbigniew Szymczak, Zbigniew Księski – mistrzowie i olimpijczycy. Zdzisław Księski w swojej książce Obrona sycylijska z ruchem d6 i e6 zamieścił taką dedykację:
Nie ma takich słów, by wyrazić podziękowanie, że spotkałem Ciebie na swojej życiowej drodze. Byłeś mi ojcem, wychowawcą i mecenasem moich szachowych osiągnięć.
Zdzisławowi Marciniakowi – Zbigniew Księski.
Zamknięcie sekcji szachowej „Avii” nastąpiło w roku 1990 roku. W 1997 ze względu na zasługi „Avii” w szachach, powierzono Świdnikowi organizację Światowych Igrzysk Polonijnych. Sędziował w nich Zbigniew Marciniak. Po Igrzyskach założył klub szachowy „Huzar”, który funkcjonuje do dziś przy Miejskim Ośrodku Kultury w Świdniku. Nazwa klubu pochodzi od nazwy śmigłowca „Huzar” produkowanego w WSK, niesie też skojarzenia z huzarami. Logo klubu przedstawia skoczka szachowego na tle szachownicy. Zdzisław Marciniak w roku 1998 przeszedł na emeryturę, do dziś jednak prowadzi zajęcia z dziećmi i młodzieżą, co jak sam mówi daje mu radość i trzyma przy życiu.
Ma żonę Irenę i syna Marcina.
(Na podstawie wywiadu przygotowała Paulina Niezbecka).
