Seweryn Zenon Sierpiński (1815-1843) jest autorem przewodnika po Lublinie wydanego w Warszawie w roku 1839 pod tytułem Obraz miasta Lublina.
Opisuje w nim między innymi rozrywki, jakie pod koniec pierwszej połowy wieku XIX oferowało miasto. Prócz stałego teatru na ulicy Jezuickiej (dziś Teatr Stary), teatrów objazdowych i koncertów były to takie atrakcje jak: sztuki konne, gabinety figur, sztuki Herkulesowe, magiczne i fizyczne, kosmoramy i dionoforamy, ludzie z różnych stron świata oraz menażerie.
W tym zestawie nie zabrakło więc pokazów prestidigitatorów i podziwiania egzotycznych zwierząt. Miejska publiczność bawiła się też oglądaniem galerii figur woskowych i kosmoram, czyli panoramicznych malowideł, których tematem była, perspektywicznie ujęta, przestrzeń miasta lub ogrodu. Na tej liście lubeskich rozrywek znajdujemy też popisy woltyżerów (sztuki konne) i siłaczy (sztuki herkulesowe).
Historia niektórych dyscyplin sportu takich jak, np. podnoszenie ciężarów i zapasy związana jest także z atmosferą jarmarków i miejskich festynów. Takie półcyrkowe pokazy organizowano w polskich miastach jeszcze w dwudziestoleciu międzywojennym. Informują o nich m. in. afisze z tego czasu.