Henryk Kukier — (ur. 1 stycznia 1930 r., w Lublinie), trener, znakomity pięściarz lat pięćdziesiątych zwany „maszynką do bicia”, mistrz Europy (1953), olimpijczyk z Helsinek (1952), Melbourne (1956) i Rzymu (1960).
Ukończył szkołę średnią (technik-mechanik WSK Świdnik). Został podoficerem Wojska Polskiego. Był trenerem I kl. Jako pięściarz (157 cm, 52 kg) wagi muszej pierwsze kroki stawiał pod okiem trenera Jana Kowalczyka w WKS Lublinianka 1948-1951, walczył także w barwach Gwardii Lublin (1952), CWKS Warszawa (1952-1957) i Avii Świdnik (1960-1961). W kadrze narodowej był pupilkiem Feliksa Stamma, który stawiał go zawsze za wzór sportowca. Nie znał smaku alkoholu, nie zapalił papierosa, zawsze był pierwszy na treningu i ostatni opuszczał salę. Kierował się w ringu zasadami: ani kroku w tył, zawsze do przodu, narzucić przeciwnikowi swój styl, zasypać go gradem ciosów, przed którymi trudno się uchronić. Był sześciokrotnym Mistrzem Polski (1953-1957, 1960), pięć razy zdobył tytuł drużynowego Mistrza Polski w barwach CWKS Warszawa (1952/53 – 1956/57), 35 razy był reprezentantem Polski w meczach międzypaństwowych 1951-1960 (25 zwycięstw i 10 porażek) (zajmuje trzecie miejsce w historii polskiego pięściarstwa za Z. Pietrzykowskim i J. Kulejem).
Zadebiutował w roku 21.10.1951 w meczu z Czechosłowacją (przegrana z Petriną), natomiast ostatnią walkę, tym razem zwycięską, z Niemcem Stephani, stoczył podczas meczu z RFN w 1960 r. Łodzi (10.04.1960). Cztery razy uczestniczył w Mistrzostawach Europy (1953, 1955, 1957, 1959). Zdobył podczas nich dwa medale:
złoty w Warszawie (1953), gdzie kolejno pokonał renomowanych rywali — Edgara Basela (RFN), Anatolija Bułakowa (ZSRR) i Frantiska Majdlocha (ÈSR) oraz brązowy w Berlinie Zachodnim (1955), gdzie Basel wyeliminował Polaka w półfinale, a potem wywalczył tytuł mistrzowski.
Na krajowym podwórku Henryk Kukier był zwycięzcą Turnieju Przedolimpijskiego PZB i „Trybuny Ludu” w kategorii muszej (1958, 1959, 1960). W ciągu przeszło 14 lat kariery rozegrał 256 walk (234 -1-21). Otrzymał tytuł Zasłużony Mistrz Sportu i był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Był także laureatem Nagrody im. Aleksandra Rekszy (2000). Był działaczem sportowym (m. in. kierownik wyszkolenia OZB Lublin) oraz trenerem „Avii” Świdnik i „Lublinianki”.
Igrzyska Olimpijskie 1952 Helsinki: w. musza — w pierwszej kolejce przegrał 0:3 z Edgarem Baselem (RFN)
i odpadł z turnieju (zwyciężył N. Brooks, USA).
Igrzyska Olimpijskie 1956 Melbourne: w. musza — w pierwszej kolejce wyciągnął wolny los, w drugiej przegrał 2:3 z Warnerem Batchelorem (Australia) i odpadł z konkursu (zwyciężył T. Spinks,W. Brytania).
Igrzyska Olimpijskie 1960 Rzym: w. musza – w pierwszej kolejce przegrał 0:5 z Manfredem Hombergiem (ORO/RFN) i odpadł z turnieju (zwyciężył G. Török, Węgry).
źródło:
Polski Komitet Olimpijski – www.olimpijski.pl/pl/bio/1209,kukier-henryk-jerzy.html